Alpinarium

Alpinarium założył w latach 50-tych XX wieku ówczesny kierownik Arboretum inż. Henryk Eder. Jest to najmniejszy dział ogrodu, zajmuje powierzchnię około 1,4 ha, z czego część skalna to 15 arów.
Oprócz wyniesionych na 2 m ponad poziom gruntu skalniaków, założono tu ciąg strumyków, kilka oczek wodnych i 5-arowy staw z wyspą, na której gnieździ się kaczka krzyżówka oraz pomieszkują liczne zaskrońce.
Można obejrzeć tutaj prawie 900 gatunków i odmian roślin, pochodzących z gór całego świata. W większości są to byliny, ale nie tylko. Rosną tu także krzewy i drzewa terenów górzystych, np. strzeliste świerki serbskie (Picea omorika), kształtne limby (Pinus cembra), srebrzyste jodły kalifornijskie (Abies concolor).
Poza tym założony jest dział Flory Polskiej, z bylinami, krzewami i drzewami objętymi ochroną prawną w Polsce, a także z innymi krajowymi gatunkami rzadkimi i zagrożonymi wyginięciem. Jest to część ogrodu przeznaczona głównie dla wycieczek szkolnych, ale pożyteczna właściwie dla wszystkich zwiedzających.
Brzegi strumieni, stawy i oczka porastają bardzo liczne rośliny wodne i nadwodne. W czerwcu rozkwitają przecudne białe, żółte, różowe i czerwone grzybienie.
Nad brzegiem strumienia można dostrzec szachownice, irysy, dzwończyny, prymule, trzykrotki, tawułki, a nawet zimozielone gatunki bambusów.

Najnowszą kolekcją na terenie alpinarium jest torfowisko wysokie z kolekcjami krzewów, krzewinek i bylin występujących na tego typu siedliskach, zarówno w Polsce jak i na innych kontynentach. Jest ono zasilane, podobnie jak w naturze, wyłącznie wodą deszczową. Znajduje się tam większość spotykanych w Polsce roślin torfowiskowych jak bagno zwyczajne, modrzewnica pospolita, brzoza karłowata, chamedafne północna, żurawina, wierzba borówkolistna, czermień błotna, wełnianki i płaty mchów torfowców. Z obcych roślin na torfowisku znajdują się przedstawiciele amerykańskich i wschodnioazjatyckich gatunków borówek, kalmii, borówkowców i lobelii.